Sąd Najwyższy wydał właśnie dwa ważne wyroki (sygn. akt I CSK 43/15 oraz sygn. akt I CSK 78/15) w sprawach dotyczących odpowiedzialności odszkodowawczej zakładów ubezpieczeń za działania agentów ubezpieczeniowych w kontekście kontrowersyjnych umów ubezpieczenia inwestycyjnego.

Obie sprawy dotyczyły interpretacji art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o pośrednictwie ubezpieczeniowym (tekst: ISAP), zgodnie z którym zakład ubezpieczeń ponosi odpowiedzialność za szkodę wyrządzoną przez agenta ubezpieczeniowego jedynie wówczas, gdy dany agent wyrządził ją w związku z wykonywaniem czynności agencyjnych.

Oceniając relację między agentem ubezpieczeniowym a jego klientami na tle ww. regulacji Sąd Najwyższy odniósł się do modelu przeciętnego konsumenta. Model ten został przywołany jako kryterium przydatnego dla oceny, czy poszkodowany klient nie przyczynił się do powstania szkody poprzez niedochowanie należytej staranności wyrażające się w niezweryfikowaniu – w stosunku do realiów rynkowych – zapewnień agenta co do wysokości i warunków uzyskania korzyści, jakie miały przynieść w przyszłości zainwestowane przez niego środki.

Jak stwierdził Sąd Najwyższy w jednej z wskazanych spraw „[n]ie można (…) oczekiwać od przeciętnego klienta, który zawarł umowę ubezpieczenia, aby zakładał, że agent ubezpieczeniowy, pozostający pod nadzorem zakładu ubezpieczeń, nie przekaże temu zakładowi pobranych składek, czy innych środków pieniężnych.”