Przed Sądem Najwyższym zapadł kolejny ważny wyrok (sygn. akt I CSK 824/14) w sprawie tzw. opłat półkowych, tj. praktyk traktowanych jako czyny nieuczciwej konkurencji na gruncie art. 15 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (tekst: ISAP).

W tym przypadku przedmiotem oceny sądowej była tzw. roczna premia w postaci dodatkowej opłaty naliczanej od przedsiębiorcy będącego dostawcą sieci, wynikającej z obrotów osiąganych przez sieć sprzedaży w danym czasie. W szczególności Sąd Najwyższy rozważał czy taka opłata (wyliczana jako procent od obrotu) mieści się w pojęciu marży handlowej, czy też jest inną opłatą, stanowiącą zapłatę za przyjęcie towaru do sprzedaży, a której pobieranie jest zakazane.

Uwaga Sądu Najwyższego skoncentrowana była m.in. na ocenie ekwiwalentności świadczeń obu współpracujących stron. Podobnie jak winnych tego typu sporach w również w tym rozstrzygnięciu sądów widoczna jest tendencja  poszukiwania równowagi w interesach stron, czyli prawach i obowiązkach wynikających z konkretnej umowy sprzedaży dla sprzedawcy i kupującego. Sąd brał przy tym pod uwagę warunki obrotu gospodarczego sensu stricto, czyli jak wskazano w uzasadnieniu warunki panujące „między przedsiębiorcami, zwłaszcza dużymi, w transakcjach o znacznej wartości”.

W omawianym wyroku Sąd Najwyższy z aprobatą odniósł się do wcześniejszej uchwały podjętej przez Sąd Najwyższy w dniu 18 listopada 2015 r. (sygn. akt III CZP 73/15).