W przypadku opracowania wynalazku, wzoru użytkowego lub przemysłowego w ramach stosunku pracy łączącego wynalazcę (twórcę) z przedsiębiorcą wynagrodzenie należne pracownikowi za jego dokonania, określane jako tzw. pracownicze projekty wynalazcze, podlega szczególnym przepisom ustawowym w ramach prawa własności przemysłowej.

Ich interpretacja była przedmiotem ostatniego wyroku Sądu Najwyższego (sygn. akt II PK 168/15). Zapadło ono w trybie kasacyjnym w ramach sporu o wynagrodzenie twórcy wzoru użytkowego za korzystanie z niego przez przedsiębiorcę będącego pracodawcą twórcy.

Istota tego sporu sprowadzała się do wykładni art. 315 ustawy z 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (tekst: ISAP), który ma służyć rozstrzyganiu problemów intertemporalnych w kontekście uchylenia obowiązującej wcześniej ustawy z 19 października 1972 r. o wynalazczości (tekst: ISAP).

W uzasadnieniu do tego wyroku Sąd Najwyższy potwierdził dotychczasową wykładnię pojęcia „stosunku prawnego”, w ramach którego prawu pracownika do wynagrodzenia odpowiada obowiązek przedsiębiorcy ustalenia i wypłaty należnego wynagrodzenia za korzystanie z projektu. Jeżeli strony nie ustaliły w drodze umowy kwestii wynagrodzenia, zastosowanie znajdą odpowiednie przepisy ustawowe. Przy czym sam moment powstania omawianego stosunku prawnego, należy „wiązać z rozpoczęciem korzystania z projektu przez przedsiębiorcę i uzyskaniem przez niego pierwszych korzyści lub ponownym uzyskaniem korzyści po okresie ich niewystępowania, przy spełnieniu pozostałych warunków.”

Powyższe stanowisko Sądu Najwyższego, mimo iż dotyczy przepisów poprzedniej ustawy, zachowuje swoją aktualność na gruncie aktualnie obowiązującej regulacji.

Zob. AKTUALNOŚCI: Wynagrodzenie konstruktora-wynalazcy…